Για την συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού αυτοδιοικητικού κινήματος

Τοποθέτηση του περιφερειακού συμβούλου Γ. Θεοδωρόπουλου στην εκδήλωση της Ανοιχτής Πόλης την Τετάρτη 9/4

Είναι κοινή η διαπίστωση ότι ο Καλλικράτης και η μνημονιακή πολιτική έχουν οδηγήσει την αυτοδιοίκηση στο εκτελεστικό απόσπασμα και την κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση.

Βασικό καθήκον όσων παρεμβαίνουν στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές είναι να υπερασπιστούν την επιβίωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, για να επιβιώσει η κοινωνία.

Σε κάθε πόλη, σε κάθε περιφέρεια, σχεδόν σε κάθε χωριό της χώρας, εδώ και πολλά χρόνια, υπάρχει μια πολύχρωμη, πολύμορφη δραστηριότητα, σχημάτων, ομάδων πολιτών, πολιτιστικών φορέων και συλλόγων, κινημάτων τοπικού ή περιφερειακού χαρακτήρα.

Χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν μέρος, μελετούν τοπικά ή πιο γενικά προβλήματα, δραστηριοποιούνται πολύμορφα, σχετίζονται με άλλους ανθρώπους, αγωνίζονται, συμμετέχουν σε εκλογικές διαδικασίες, δρουν και παρεμβαίνουν έξω από αυτές.

Άλλωστε, αυτό το δυναμικό είχε μια σημαντική παρουσία και στο μαζικό λαϊκό αντιμνημονιακό κίνημα τα τελευταία τρία χρόνια.

Αποτελεί ένα διάχυτο αλλά σημαντικό δίκτυο ανθρώπων και κινήσεων που, παρά το γεγονός ότι ήταν ασύνδετο μεταξύ του, αποτελεί κρίσιμη και ουσιαστική «μαγιά» για την συγκρότηση ενός αυτοδιοικητικού δικτύου – κινήματος - ρεύματος με πανελλαδικές διαστάσεις.

Με μια έννοια, αυτή η παρέμβαση στην πόλη και την γειτονιά αποτελεί την πιο γνήσια μορφή λαϊκής συμμετοχής (με όλες τις αξιολογήσεις που μπορεί κανείς να κάνει) σε συνθήκες που ο συνδικαλισμός και άλλες μορφές κινήματος έχουν διαστραφεί ή υπολειτουργούν ή έχουν ποδηγετηθεί. 

Η συνένωση και συνεργασία με αυτό το δυναμικό, η συγκρότησή του γύρω από τις επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα, η αναζήτηση ενός καθολικού δρόμου διεξόδου για την κοινωνία και τη χώρα θα έπρεπε, να αποτελέσει την κύρια πλευρά της προσπάθειας των αριστερών ριζοσπαστικών αυτοδιοικητικών σχημάτων.

  

Βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι.

Οι επιμέρους κινήσεις δεν αρκούν, χρειάζεται μια μεγάλη κοινωνικοπολιτική αναμόρφωση.

Αυτή η διαπίστωση, αποτελεί αγκάθι απέναντι σε κάθε αποσπασματικό σχεδιασμό και διαπερνά κάθε διαδικασία.

Ιδιαίτερα τις δημοτικές εκλογές.

Η κοινωνία αναμένει κάτι περισσότερο από εκκλήσεις και χιλιοδιατυπωμένα διλήμματα.

Αναζητά δίοδο να έρθει η ίδια στο προσκήνιο.

Να ακουστεί, να μιλήσει, να γίνει σεβαστή, να κινητοποιηθεί με μορφές πολιτικής δράσης που θα εναρμονίζονται και θα αντανακλούν το δικό της τρόπο, τις δικές της ανάγκες.

Και περιμένει από τα αυτοδιοικητικά σχήματα της Αριστεράς να συμβάλουν, να πρωτοστατήσουν για να αναδυθεί η κοινωνική δυναμική, αδιαμεσολάβητα και αυθεντικά.

Αυτό είναι το στοίχημα των εκλογών.

Η χώρα δεν ανατάσσεται χωρίς τους ανθρώπους της.

Και η αυτοδιοίκηση, αποτελεί τον πιο προνομιακό τόπο για να δοκιμαστούν απαντήσεις.

Γιατί «δήμος», είναι ο χώρος που εκδηλώνεται, σε πρώτη φάση, η ανθρώπινη πρωτοβουλία.

Εκεί βγαίνει ο πολίτης από τη σφαίρα του ατομικού και συναντά την κοινωνία. Εκεί γίνεται το βήμα ένταξης προς την πολιτική διαδικασία και το συλλογικό.

Εκεί θα παιχτεί το στοίχημα της πολιτικής συμμετοχής.

Αν, λοιπόν, γενικό αιτούμενο είναι η κοινωνικοπολιτική ανασυγκρότησης της χώρας, τότε αυτό διαπερνά και αφορά κάθε επιμέρους κοινωνικό χώρο.

Επίδικο των εκλογών είναι ο ρόλος και η θέση της λαϊκής παρουσίας στους δήμους, η συγκρότησή της σε τροχιά αυτονομίας, όχι η διαχείριση των αιτημάτων της.

Στην Αυτοδιοίκηση αυτό συνεπάγεται μια οργανωμένη προσπάθεια αντιμετώπισης της πόλης ως κοινωνικής σχέσης και η αξιοποίηση της κοινωνικής διαθεσιμότητας που σήμερα σπαταλιέται ή εμποδίζεται ο προσανατολισμός της.

Ζητείται η επαναθεμελίωση του «τοπικού», όχι μέσω της μικροπολιτικής, αλλά μέσω της δημοκρατίας, που θα κινητοποιεί πολίτες, όχι ψηφοφόρους.

Ζητείται η σπονδύλωση της κοινωνίας από κινήσεις, συλλόγους, δράσεις, δίκτυα, το ζωντάνεμα κάθε τοπικής δραστηριότητας και η επέκταση της πολιτικής δράσης παντού.

Ήδη μπροστά στα μάτια μας, διακριτικά και αθόρυβα, όμως εκτεταμένα, συγκροτείται η νέα κοινωνικότητα, που προάγει τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.

Η αλληλεγγύη πρέπει, άνευ όρων, να ενισχυθεί.

Με τη δημιουργία κοινωνικών «τόπων» που θα συγκροτούν τη λαϊκή παρουσία σε πραγματική οντότητα.

Που θα δίνουν νόημα στην πολιτική διαδικασία και θα επισφραγίζουν τις όποιες κατακτήσεις με νέους δημοκρατικούς θεσμούς.

Έτσι αντιμετωπίζονται τα μνημόνια.

Οικοδομώντας την πόλη, τη χώρα και τις κοινωνικές σχέσεις εξαρχής, σε «άλλη» βάση.
Εν προκειμένω, «αυτοδιοίκηση» είναι να υπάρχει η ικανότητα και η δυνατότητα ώστε ο πολίτης να διεκπεραιώνει μεγάλο μέρος των αναγκών του μέσα από τις λειτουργίες της πόλης.

Ο πολίτης δεν θέλει να νιώθει «πελάτης», ούτε του κράτους, ούτε των διοικούντων, ούτε του κόμματος.

Θέλει να ακούγεται, να συνδιαμορφώνει, να μετέχει σε κοινωνία και σε πολιτική.

Ζητά μια άλλη κοινωνικοπολιτική συγκρότηση, πράγμα που παραπέμπει στη δημιουργία «χώρων» ευθύνης, που θα μπορούν να αντιστέκονται και ταυτόχρονα να συγκροτούνται.

Ζητείται δημοκρατία σαν στοιχείο προοπτικής και πολιτικής διεξόδου, συνοχής και συγκρότησης του κοινωνικού.

Σε αυτή την αναγκαία επανανοηματοδότηση του ρόλου του δήμου (και των εκλογών), πρέπει να επιμείνουν τα αυτοδιοικητικά σχήματα της Αριστεράς.

Σε αυτή την κατεύθυνση δίνει καθημερινά εξετάσεις, με επιτυχία, η ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ.